Moskova’dan Baykal’a: Metro Exodus İnceleme

Metro Exodus, hem serinin hem de 4A Games‘in ilk ve tek büyük çaplı açık dünya oyunu. Steam ve Epic Games arasındaki savaşın ilk cephelerinden olması ve o süreçte yaşananlar oyunu ilk çıktığı dönemde gölgede bıraktı. Ben de her ne kadar Metro serisini sevsem de, Epic Games’e karşı olan tutumum nedeniyle ancak Steam’e geri geldiği şu yakın tarihte alabildim.

Gerek okul gerek hayat temposu derken, aradan geçen uzuuun zaman sonunda yeni oynama fırsatı buldum. Bu satırları oyunun son ek paketini de oynadıktan hemen sonra sıcağı sıcağına yazıyorum. Kafanı daha fazla ütülemeden incelemeye geçeyim. : )

Exodus, ikinci oyunun bir sene sonrasında geçmesine rağmen ilk oyunun devamı niteliğinde. İlk oyunda karaderililerin yuvasını havaya uçurmak için kuleye çıkmıştık hatırlarsanız. Artyom kulede bir sinyal yakalayıp, kısa süreli bir şok yaşamıştı. Sinyalden sonra zamanla ‘yalnız olmadığımız’ düşüncesi takıntı halini alır ve 2035 yılı itibariyle Artyom bu durumu iyice obsesyon haline getirip, canını tehlikeye atarak; Moskova’nın yüksek yerlerinden sinyal almaya çalışır.

Yine bu başarısız operasyonlardan birinin dönüşünde Artyom ve eşi Anna, hareket halindeki bir tren görürler. Treni gördükleri sırada kaçırılırlar ve kendilerini Moskova dışından gelen bir aile ile beraber bulurlar. Aile bir yıl önce Moskova’ya giden ama dönmeyen babanın izini sürmek için gelmiştir.

Moskova dışında yaşam olduğu gerçeğini daha yeni öğrenmişken, üstüne dünyada da yaşam olduğunu ve metrodaki üst düzey yetkililerin bunu metro sakinlerinden sakladığını öğreniyoruz. Bütün bunları öğrendikten sonra Moskova’da durmamız, dursak bile sağ kalmamız mümkün değil tabii. Anna ve trenin makinisti Yermak ile treni kaçırma girişimimiz başarısızlık ile sonuçlanıyor.

İnfaz edileceğimiz sırada şans eseri gelen Sparta birliği sayesinde kurtuluyor ve onları da bu işin içine sokuyoruz. Trenle Moskova’dan çıktıktan sonra trenin radyosundan gelen sinyal ile hedefimiz güvenli bir sığınak olan ‘Ark’ oluyor…

Senaryo, linear bir oyun için gayet derin. Karakterler, karakterlerin arka planları, trende yaşananlar ve mevsim geçişleri bölümler ilerledikçe daha bir anlam kazanıyor. Derinliğin yanı sıra bir diğer artı da sürükleyici olması. Birkaç bölüm haricinde oyunun temposu düşmüyor. Düştüğü yerlerdeki ana etken ise açık dünya mekanikleri..

Trenin durmasını gerektirecek durumlarda sorunu ya da sorunları sizin çözmenizi istiyorlar. Bu kimi zaman yakıt bulmak, kimi zaman düşman grubunu etkisiz hale getirmek oluyor. Bu noktada açık dünya mekaniği de devreye giriyor. Her haritanın kendine has özellikleri ve bir hikayesi var. Mesela buzullarla kaplı Volga’da, bir çeşit tarikat ile mücadele ederken; kurak Caspian’da bu sefer karşınıza kendini ilahlaştırmış bir haydut lideri çıkıyor.

Her ne kadar özellikleri ve hikayeleri farklı olsa da haritaların bir süre sonra birbirini tekrar ettiğini ve bunun sizi bir boşluğa düşürdüğünü söyleyebilirim. Buzullarla kaplı Volga’da da, Kurak Caspian’da da yaptığınız şeyler aynı kalıyor. Oyunun yarısına geldiğimde bu durum yüzünden yaklaşık iki haftalık bir ara verdim, çünkü oyunu tekrar açmam için bir sebep bulamadım..

Serinin geçen oyunlarında da olan silah özelleştirme sistemi geliştirilmiş, filtre üretimi ve ekipman geliştirmeleri de bu sisteme dahil edilmiş. Bu sayede artık filtre kalmadığından bölümleri baştan almanıza gerek kalmayacak ve saldıracağınız bölgeye göre ekipman değiştirerek kendi stratejinizi oluşturabileceksiniz. Mesela zehirli gazların olduğu bir bölgeye girmeden önce filtreleri daha efektif kullanan bir maske takabilirsiniz. Ayrıca haritalardaki güvenli bölgeler sayesinde sabah ya da gece vakti harekete geçme şansınız da var. Bu da oyuna çok daha taktiksel bir hava katıyor.